Swoboda, nieregularny układ, asymetria, naśladowanie natury – tak w skrócie można opisać ogród angielski. O tym, dlaczego kojarzony jest z romantyzmem i czasami średniowiecza, dowiecie się z tego artykułu.
W poprzednim wpisie odnoszącym się do ogrodów pisaliśmy o ogrodach w stylu japońskim, które charakteryzowało wysokie podobieństwo do naturalnego ładu i porządku. Podobnymi cechami odznaczają się ogrody angielskie, które są stylizowane na krajobraz naturalny. Tutaj siłą jest bujna roślinność, która zdaje się „podbijać” otaczające je środowisko – obrasta ścieżki, wije się po drzewach, murach i ogrodzeniach.
Rozłożyste drzewa, kolorowo kwitnące krzewy i rabatki kwiatowe tworzą wielowarstwową kompozycję, pozornie chaotyczną, która najczęściej kontrastuje z idealnie przystrzyżonym trawnikiem oraz żywopłotami. Warto też wspomnieć o dość charakterystycznych akcentach, w postaci ruin, zniszczonych murków i obelisków.
Czasem w ogrodach angielskich spotkamy się z ogródkami warzywnymi i ziołowymi, najczęściej zamkniętymi w ramach przystrzyżonych bukszpanów. To nawiązanie do średniowiecznych rabatek i herbariów, umiejscowionych najczęściej przy klasztorach. Wśród wykorzystywanych materiałów znajdziemy przede wszystkim kamień, cegłę, drewno oraz żwir.
Dominującymi kolorami w tego typu ogrodach będą natomiast róż, fiolet, błękit, biel oraz czerwień. Wbrew pozorom, ogród angielski, który wygląda na „pozostawiony sam sobie”, wymaga bardzo dużych nakładów pracy, szczególnie, jeśli znajdują się w nim obszary o dużej gęstości roślin bylinowych, które potrzebują odpowiedniej i częstej pielęgnacji.
Ogród angielski, z racji swoich cech, elementów i charakteru, jest urzeczywistnieniem wyobrażeń o miejscu pełnym romantyzmu i tajemnicy. W następnym wpisie postaramy się przybliżyć naturę ogrodu w stylu francuskim.