Stacja Warszawa Ochota. Kolejny zabytek na linii średnicowej
Każdy warszawiak kojarzy ten dworzec. Mało kto podziwia jego niecodzienną bryłę, ponieważ wrósł w miejski pejsaż.
Bardziej rzucają się w oczy: podupadający stan budynku i otaczający go chaos urbanistyczny. Modernistyczna architektura pawilonu dworca została jednak w końcu doceniona.
W latach 1954-1962 Arseniusz Romanowicz i Piotr Szymaniak opracowali kilka koncepcji dworca. Jedna z nich zakładała ulokowanie go po zachodniej stronie ulicy Towarowej. Ostateczna wizja projektu została zrealizowana w 1963 roku. W jego skład wchodził budynek dworca oraz dwa perony.
Za projekt dachu o łupinowatym kształcie, wykonanym z 8 centymetrowej płyty żelbetowej, odpowiada Wacław Zalewski. To właśnie dach jest elementem przyciągającym uwagę i zyskującym w oczach turystów.
Prof. Jakub Lewicki, wojewódzki konserwator w uzasadnieniu napisał:
„….Dworzec zachował nienaruszoną strukturę, w tym poszczególne rozwiązania architektoniczne i wykończeniowe bez znaczących dla wyrazu całości przekształceń. Istotny walor przestrzenny i urbanistyczny zespołu stanowi ekspozycja pawilonu kasowego posadowionego na kładce przerzuconej nad wykopem, widocznego w tej konfiguracji z obydwu sąsiadujących wiaduktów, co tworzy swoisty efekt nadwieszenia charakterystycznej bryły nad torowiskiem. Zabudowania dworca wraz pawilonem prezentują wysokie wartości, wyrażające się w nowatorstwie technologicznym, unikatowej, ekspresyjnej formie pawilonu i rozwiązaniach o wysokich walorach estetycznych…”
