W latach 60. XX wieku, retrofuturyzm był rodzajem utopijnej estetyki o optymistycznym nastroju, łączącej kulturę popularną z koncepcjami postępu i technologii. Styl ten, nasycony zabawną estetyką science fiction, niezaprzeczalnie czerpał również z pop-artu oraz space age design. Jego geneza związana jest z powojenną rzeczywistością, gdy projektanci pragnęli stworzyć odważny styl pełen „nadziei”, emanujący zabawną i pełną życia atrakcyjnością. Sam futuryzm antycypował przyszłości i charakteryzował się silnym zainteresowaniem technologią oraz nauką. Eksplorował idee dotyczące wpływu technologii na losy ludzi w przyszłości, a także wypatrywał świata, który jeszcze nie istniał. Natomiast termin „retrofuturyzm” powstał dopiero w 1983 roku i ukuł go Lloyd Dunn – publicysta oraz członek eksperymentalnych grup muzycznych. Retrofuturyzm, jako nurt w sztuce i architekturze, sięga wstecz do ruchu futurystycznego jako źródła inspiracji, łącząc retro z elementami nowoczesnej technologii lub innowacyjnymi materiałami. W tym sensie retrofuturyzm można określić jako styl postmodernistyczny. Stanowi imitację przyszłości, która tak naprawdę nigdy nie istniała – jest kopią bez oryginału, lub tym, co filozof Jean Baudrillard określił jako simulacrum.
Projektanci zawsze poszukują środków wyrazów opisujących przyszłość – najczęściej wybierając do tego obłości, krzywizny oraz organiczne formy. Niezależnie czy to faliste budynki Oscara Nieyemera, czy też kolekcja mebli Tulip Eero Saarinena – przyszłość zawsze jawiła się jako ucieczka od symetrii. Ostatnio ten trend powoli powraca do naszych wnętrz – mieszanka płynnych kształtów, intrygujących wykończeń i oświetlenia w stylu space age stanowi estetykę, z którą będziemy się coraz częściej spotykać, zwłaszcza w projektach wysokotechnologicznych domów przyszłości.
